اشعار

جـانـا به دل خـستـۀ مـا هـم نـظـری کن           یک شب تو از این کوچۀ ویران گذری کن

این کوچۀ ظلمت زده از نـور فراریست           ای مـاه بـیـا و شب دل را سـحـری کـن

جــانــا تـو کـجـا و مـن آلــوده ولــیـکـن           چون گل به بر خار شبی را سپـری کن

چون لاله ز هجران تو خونین جگرم من           رحمی تو بر این ماتم خونین جگری کن

از راه رسـیـده سـت مــه جــدّ غـریـبـت           یک شب به عزایش تو بیا نوحه گری کن

یک شب تو بخوان از غم انگشت بریده           یک شب تو بخوان از غم آن جسم دریده

خـشـكـی چـشم پـشـیـمان مـرا دریابید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قـرن آمـدم آقـایـم نیست            چـشـمـهـای تر حـیـران مرا دریـابـیـد

كاش می‌دیدم و با گریه كـنان می‌گفتم            حـال آقــای پــریـشـانِ مـرا دریــابـیـد

می‌زنم سینه به پایِ غمتان تا یك روز            سـیـنـۀ خـسـتـۀ سـوزان مـرا دریـابـید

كاش در روضه فقط جان بسپارم پیشت            كاش در كرب و بلا جان مرا دریابید

گریـۀ مـادرِ تو می‌رسـد از روضۀ ما            دست ها، چـاك گـریـبـان مرا دریـابیـد

مادرت باز به سر می زند و می‌گـوید            پـسـر تـشنـه و عـریـان مـرا دریـابـید

عمّۀ كوچكِ تو داشت به زینب می‌گفت            زخـم هـای لب مـهـمـان مـرا دریـابـید

امیـن حـضرت یـکـتـا چـرا نـمی‌آیی            چـراغ دیــدۀ زهــرا چـرا نـمـی‌آیـی

پیمبر است که با گریۀ هر سحر گوید            اَلا سُــلالــۀ طـاهــا چــرا نـمـی‌آیــی

علی به ناله صدا می زنـد بـیا مهـدی            صـفـای خـانـۀ مـولا چـرا نـمـی‌آیـی

حسن هنوز هم از کوچه‌ای تُرا خواند            غـریب کـوچـۀ غـمـها چرا نمی‌آیـی

حسین منتظرِ منتـقـم به گـودال است            امـیـد زیـنـب کـبـری چـرا نـمی‌آیـی

تو ریسمانِ اسارت ز دست عمه بگیر            امـیــر قـافـلـه، جـانـا چـرا نـمی‌آیـی

هـنـوز پـاسـخ این درد را نـمی‌دانـیم            که اهـل بیت و تـماشا! چـرا نمی‌آیی

بـیـا که آه یـتـیــمـان کـربـلا گـویـند:            جـواب خـون دل مـا چـرا نـمـی‌آیـی

به آن یتیم که اشکش ز ترس بند آمد            پـنـاه هــر دل تـنـهـا چـرا نـمـی‌آیـی

بخـونِ دیـدۀ عطشان کـربلا بر گـرد            دوای غــصـۀ سـقـّـا چـرا نـمـی‌آیـی

به استخوان شکسته، به سیـنۀ خسته            که با لـگـد شده امضـا چـرا نمی‌آیی

قـسم بخـون بنا حق چکـیده از نـیـزه            امـیــد سـیّــد بـطـحـا چـرا نـمـی‌آیـی

چه قرنها که به غربت گذشته در غربت            مـقـیـم خـیـمـۀ صحـرا چـرا نمی‌آیی

تویی که صاحب عزای عزیز زهرایی            سـفـیـر مـاتـم عـظـمـا چرا نـمی‌آیـی

هنوز منتظرت مانده سیزده معصوم

هنوز منـتظـرت خـونِ دیـدۀ مظلـوم

عمریست تشنه کام تو هستیم و آب نیست            عـمریست بیـقرار نشستیم و تاب نیست

عمریست در نـبـود تو هـمـسایـۀ شبـیـم            در آسـمـان هـیـچ دلـی آفــتـاب نـیـسـت

سرشار از محبت و از مهـربـانی است            در عالم حضور تو حرف عذاب نیست

می‌جویمت به خواب و نفـهمیده‌ام هنوز            در چشم های منتظران تو خواب نیست

بایـد خـودت برای ظـهـورت دعـا کنی            در دست ما دعای فرج مستجاب نیست

ما گـوشـمـان نـمی‌شـنـود پـاسـخ تو را            ورنه سـلام های کسی بی جـواب نیست

ای مـرد انـتـقـام! زمـانـی که می‌رسـی            دیگر بـقـیـع مثـل گـذشته خـراب نیست

بهـتـر بمیـرد آنکه دلـش بین روضه ها            از داغ خـشکی لب جـدّت کـباب نیست

حالا که حـرف تشنـگـی آمد، مصبـیتی            بالاتـر از مصیـبت طـفـل ربـاب نیست

می‌شود هر روز اشكم در عزایت بیشتر           سوختم از روضه‌ات، از های هایت بیشتر

 می‌روم دنبـالت امّا از حـرم هـای شـما           می‌رود تـا كـربـلایـت، ردِّ پـایت بیـشتر

از عبادت هم مهمتر این اطاعت كردن است           می‌دهم سر را ولی، دل را برایت بیشتر

می‌زنم بر سیـنـه شاید كه شبـیـهِ تو شوم           می‌نشیند بر كـبـودی، بوسه هایت بیشتر

دستگاهِ لاف بـسـیـار است امّـا مَـرد كـو           غیـرتم من را نگه دارد، به پایـت بیشتر

تا كه می‌اُفتی به یادِ مشك و دست و علقمه           بـاز می‌گـیـرد دلت، امّا صـدایت بیـشتر

تا كه می‌آیـد رَجـزهای عـمویت بر لـبـم           می شود سهمِ من از، دستِ دعایت بیشتر

تو هم از ایل و تبارت خوش قد و بالاتری           رفته آری بر عمویت، شانه هایت بیشتر

شام هایِ قبل، شاید، حتماً امشب می‌رسی           می‌رسد از هر شبی، عِطرِ عبایت بیشتر

گم کرده دل طـریق رسیدن به یـار را            بـایـد سپـرد دسـت خـود یــار کـار را

افـتـاده‌ام ز چـشم تو یـا رفـتـه‌ام ز یـاد            یـکـدم تـفــقّـدی، بـنـگـر حـال زار را

ای ترجمان عزّت حـقّ، منجـی زمان            ای معنی حیـات طیّبه این روزگار را

کی میرسی که فصل غم از یادها رود            دل منتـظـر بـه ره کـه ببـیـند بهـار را

من بی هـوای عـشق تو بربـاد می‌شوم            براین خزان زده برسان برگ وبار را

ما را مدینه همره خود بَر به سوی یاس            بـرعـاشقان خستـه نشـان ده مـزار را

هر جا که ذکر روضۀ عـباس می‌شود            می‌آوری به مجلسش دلِ بر غم دچار را

چون میثمم هماره دم ازعـشق می‌زنم            عمریست می کشم بـه سرِشانه دار را

بـرای شـانـۀ اُفــتـاده‌ام پَــری بـدهــیـد            دلِ شـكـسـتـۀ ما را به دلبـری بـدهـیـد

محـبـتـی بكـنـیـد و مـرا حـرم بـبـریـد            نـشـان راه به چـشـم كـبـوتـری بدهـید

كجاست خیمۀ سبزت؟ مسافرم برگرد            بـرای دركِ شـما كـاش بـاوری بدهـید

شنیده‌ایم كه شب پای روضه ها هستی            برای آنکـه بـنـالـیـم حـنجـری بـدهـیـد

چـقـدر مثـل شـمـا می‌شـویـم با گـریـه            به چشم ما هم از آن مهر مادری بدهید

برای شور گرفتن بهشت هم تنگ است            چه می‌شود كه به ما جای بهتری بدهید

نـمی‌رود به خـدا جـای دور جـان شما            اگر بـراتِ حـرم را به نـوكـری بدهید

نیـستـی و بر لبـم انـگـیـزۀ لبخـنـد نیست          جز به دامان غمت دستم به جایی بند نیست

طالعم با غم گره خورده، گره را باز کن          حتم دارم که دلت راضی به این پیوند نیست

روز مرگم باد روزی که بفهـمم قلب تو          ذرّه‌ای از این مَنِ پُر مُدّعا خُرسند نیست

خوب می‌دانم وبال گردنت هستم؛ ببخش          بهترین بابای دنیای حقش این فرزند نیست

من به حق عمه‌ات سوگند خوردم، پس بیا          خوب می‌دانم که بالاتر از این سوگند نیست

کاش حرفی از اسارت، قتل یا غارت نبود          کاش می‌گفتی مقاتل آنچه می‌گویند نیست

تا که باشد جگری پای توفریادی هست           ما خـرابـیـم ولی مـجـلـسِ آبـادی هـست

ســردیِ دوریِ تـو گــرم شـود مـی‌آیـی           به زمستان بنـویـسید که مُـردادی هست

گـیرم از یـادِ همه رفـتـه‌ای اما سـوگـنـد           سالها پیـشِ تو از گـریـۀ ما یـادی هست

کــربــلا هـایِ مــرا داد امــامِ هــشــتــم           کـربلا هست اگر پنجـره فـولادی هست

سیـنه‌ات سوخـته و سینۀ ما هست کـبود           می‌شود مثل تو هر کَس که در این وادی هست

گـوشۀ چـشم شـما زخـم شد و می‌گِـریی           تا بـدانـیـم همه حـضرتِ سجـادی هست

مادرت در وسطِ روضه تان خورد زمین           تا که گفتند در این قـافله نـوزادی هست

نـام زیـنب به لبـت می‌رسـد و می‌میـرم           حرف ناموس شما هست اگر دادی هست

از بس که تلخی غم هجران چشیده‌ام            جـانی نـمـانـده است بـرایم...بریـده‌ام

عیب وصال چیست نصیبم نمی‌شود؟            خیـری که از فـراق و جدایی ندیده‌ام

گاهی هم از گدای خودت یک خبر بگیر            رحمی کن ای عزیز بر این اشک دیده‌ام

نفرین به معصیت که مرا از تو دور کرد            بر باد داده هرچه که زحمت کشیده‌ام

خیلی دلم شکسته...گرفتار و خسته‌ام            از بس که در پیِ هوس خود دویده‌ام

دارم به راه عاشـقی ات پیـر می شوم            ناز تو را ببین به چه قیمت خـریده‌ام

بحـر العلوم...حـلّی و فرزند مهـزیار            توصیف روی تو ز بـزرگان شنیده‌ام

با این همه گناه به روضه کشانـدی‌ام            با لطف توست که به نـوایی رسیده‌ام

گـریـان زیـنـبـی و پـریـشـان زیـنـبـم            من غصه دار عـمـۀ قـامت خـمیـده‌ام

در پیش چشم فاطمه کم دست و پا بزن            ای یادگار مادرم...ای سـر بریـدی‌ام

بـر درد تـنهـایـی دچـارم ای نـگـارم            پـایـان نــدارد انـتـظـارم ای نـگــارم

پایـیزی‌ام، هـجـران امانـم را بـریـده            برگـرد ای بـاغ و بهـارم ای نـگـارم

خواب مرا فکر وصال از من گرفته            هر شب به یادت بی قرارم ای نگارم

آواره‌ای بـودم مـرا نــوکـر نـوشـتـی            نوکـر شدن شـد افـتخـارم ای نگـارم

با تو که باشم قـدر یک دنیا می‌ارزم            مـنهـای تو، بی اعـتـبـارم ای نـگـارم

این آبرو، این اشک ها، این مهر زهرا            من هرچه دارم از تو دارم ای نگارم

بخشید اگر ما را خدا لطف خودت بود            ای رحـمت پـروردگـارم ای نـگـارم

می‌ترسم از جان کندنم، پیشم میآیی؟            در وقـت سخت احتضارم ای نگارم

مثـل هـمیـشه آخـر کـارم، خـودم را            دسـت رقـیـه مـی‌سـپـارم ای نـگـارم

کنج خـرابـه نـالـه زد فخـر دو عـالم            بـابـا بـیـا امـشب کـنـارم ای نـگـارم

دیگر نمی‌بیـنم سرت را روی نـیـزه            کم سو شده چـشمـان تارم ای نگارم

بر ما اسیرانِ زمین خورده نظر کن            بـالانـشـیـنِ نـی سـوارم، ای نـگـارم

آمـدم ســوی غـمـکـده خــانـم!            کـه عــزای تــو آمــده خــانـم!

اذن سـیــنـه زدن بــده خــانـم!            جـبـل الـصـبـر! سـیـده خـانـم!

کـوه ایـمـانـی و یـقـین زیـنب!

خـواهـر غـصه! مـادر غـم‌ها!            رونــوشـت صــلابـت زهـــرا

ای شکوهت هـمـیشه پـا بر جا            الــســلام عــلـیـک یـا حـلـمــا

خانمی مـؤمـن و متـین زینب!

معـجـزه به وضـوح می‌کردی            هر نـفـس کـار نـوح می‌کردی

با دمت قـبض روح می‌کـردی            خـوب فـتـح الفـتـوح می‌کردی

اســد الـلـه چــنـدمـیـن زیـنـب!

تـو مـعــلــم نــدیــده اســتــادی            پـی تـفـسـیـر عــدل و بـیـدادی

دو جوان در مسیر حـق دادی            آه، بـانـو بـه زحـمـت افـتــادی

درد داری، درد دیــن زیــنـب!

از لبت دائما گوهـر می‌ریخت            از دل خطبه‌ات جگر می‌ریخت

با خروش تو کرک و پر می‌ریخت            رنگ از چهرۀ خطر می‌ریخت

زن ندیـدم من اینچـنـین زینب!

عـزّت و آبـروی مـکـتـب مـن            اسم پـاکـت نشـسـته بر لب من

مــدح تـو نـغــمـۀ مـرتـب مـن            شصت و نه بار ذکر هر شب من

فـقـط إیـاک نـستـعـیـن زیـنب!

هــاشـمــی زاده زیـنـت بــابــا            در مــســـیـــر ولایـت بـــابـــا

وارث درد و غـــربـت بـــابــا            عـمـه جـان بـه روایت بـابا…

بـهـتـریـنی تو بهـتـرین زینب!

راه تو راه سرخ عـاشـوراست            اخت الارباب پرچمت بالاست

عمه جان از خطابه‌ات پیداست            کـربـلا در نـگـاه تو زیـبـاست

به نگـاهت صـد آفـرین زینب!

تا ابـد هـست نـوکـرت محـتاج            بـه دعــای مـکـررت مـحـتـاج

بـه نـگـاه بــرادرت مـحــتــاج            و بـه الـطـاف مـادرت محـتاج

أنا مسکـین و مستکـین زینب!

رنگ و بویی ببخش محفل را            با خـبـر کن دوبـاره مـقـبـل را

تــا روایـت کـنــد مـقــاتــل را            جـان زهــرا بـیـا و این دل را

کربلا کن، فـقـط هـمین زینب!

درد ها را به جـان خریـدی، آه            دم دروازه تــا رســیـــدی، آه-

طعـنه از این و آن شنـیدی، آه            خـیـری از زنـدگی نـدیـدی، آه

با مصیبت شدی عجین زینب!

عـاقـبت شـام میـهـمـان شده‌ای            سر بـازار نـیـمـه جـان شده‌ای

دل پریشان و قـد کمان شده‌ای            هـمـه دیـدنـد نــاتــوان شـده‌ای

بچه‌ها از غمت غـمـین زینب!

ای بـزرگ عــشـیـره افـتــادی            در بـلایـی کــبــیــره افــتــادی

در شبی سـرد و تـیـره افـتادی            پیـش چـشـمان خـیـره افـتـادی

با لـگـدهـای سهـمگـین زینب!

روضه را بغض در صدایت گفت            تاول روی دست و پـایت گفت

ورم زیـر چــشـم‌هـایـت گـفـت            دخـتـر شـام، نـاسـزایت گـفـت

گـریـۀ شـهـر را بـبـیـن زینب!

همۀ عـمـر موکـنـان خـوانـدی            گریه کردی و بی‌امان خواندی

از یـهـودی بـد دهـان خـواندی            از سر و تشت و خیزران خواندی

مـرثـیـه‌هـایت آتـشـیـن زیـنب!

فقـط نه این که بدون معـلـم عالـمه شد            که مثل مادرش استاد فقه و تفسیر است

ظهور دیگری از فاطمه ست وقتی که            مقابـلـش هـمۀ فـتـنه‌ها زمین گیر است

یزیـدیـان همه دربـنـد شوکـتـش باشند            کسی که آیـنـۀ آیـه‌هـای تـطهـیـر است

به سربلندی او لطمه‌ای نخواهد خورد            سلاح اهل زنا گرچه طعن و تحقیر است

 اگر اسیـر خـطـابـش کـنم زبـانـم لال            که شیر، شیر بماند اگر به زنجیر است

هزار داغ به جانش نشست در یک روز            عجیب نیست اگر در جوانی‌اش پیر است

برای از نفس افتادنش همین کافی‌ست            که روبروش سری روی نیزه تصویر است

اینجا گرفته‌ست مردی بر روی دست آسمان را           مردی که در قبضهٔ خود دارد تمام جهان را

آورده با ذوق سرشار در پیش چشمان مردم           تصویر زیبایی از این منظومهٔ بی‌کران را

در هالهٔ روشن وحی با قلبی آکنده از مهر           آیینه بر دوش دارد این‌بار باری گران را

در جشن «من کنت مولاه...» آیینهٔ نور کرده‌ست           لبریز از روشنی‌ها چشمان پیر و جوان را

با شور و حالی فراگیر در امتداد رسالت           جبریل در حلّۀ نور آورده این ارمغان را

باید علی بود و فهمید باید علی بود و حس کرد           در آسـمـان حـقـیـقـت تکـبیر افلاکیان را

همراه بارانی از گل ای دشت شور و بشارت           در برکه جاری کن امروز تصویر رنگین‌کمان را

گویا نوای بلال است،آری! که با عطر مولا           بر آسمان می‌فشاند گل نغمه‌های اذان را

تـا وحــی آمـد مـقــتـدا را بُـرد بـالا            دست نـبـی، دست خـدا را بُـرد بالا
با دست گرمش رحمة اللعالمین رفت            دست یـل خـیـبـر گـشـا را بُـرد بالا

فهمیده بود این گوش‌ها کر می‌شوند و            تا آخـریـن حـدّش صـدا را بُرد بالا
نام علی بر خلق عـالم سایه گـسترد            تـا پــرچــم شــاه ولا را بُــرد بــالا
شأن نـزول سـورۀ انـسان عیان شد            وقتی که روح هـل اتـی را بُرد بالا
یارب مُحبّش سربلند و دشمنش خوار            آرام دسـتـش ایـن دعـا را بُـرد بـالا
می خواست مردم جلوۀ حق را ببیند            آیــیــنــۀ ایـــزدنــمــا را بُــرد بــالا
روزی خرید یوسف ارزان بود اما            این بـار پـیـغـمـبـر بهـا را بُرد بـالا
سکان کشتی هدایت جانشین داشت            ایـن نـاخــدا آن نـاخـدا را بُـرد بـالا
بـر بـام دلـهـا کـعـبـۀ سیـار رفت و            با خود صفـا مـروه مـنا را بُرد بالا
هرگز به شعر دیگران حسرت نخوردیم            این بیت های سـاده مـا را بُـرد بـالا

پخش سبک 

مـا که مـسـکـیـنـان درگـاه امـیـریـم            به حـریــم آل پـیـغـمـبـر فــقــیـریـم

سرخـوش از جـام تـولای غـدیـریم، شُکرُ لله، الحمدُلله (۲)

فـاتح خـیـبر و سیـف الله            شـده وصـیّ رســول الله

ذکـر لـب عـالمـیـن ایـنه            عـلـی عـلـی یـا ولـیّ الله

علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله

************************************************

گر چه عاصی و پُر از جرم و خطاییم            گر چه در ظاهر فـقـط عبد خـداییم

مـا مـحـبـیـن عــلـیِّ مــرتـضـایـیـم، شُکرُ لله، الحمدُلله (۲)

کُن فَـیَکون به خـدا باشد            کــارِ کَــمِ عــلــیِ اعــلا

چـشـم اُمـیـد هـمـه بـاشد            بـر کــرم عــلــی اعــلا

علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله

************************************************

 بـه تـولای عــلـی آن شــاه مــردان            بسته ایم از عاشقی ما عهد و پیمان

با امام و رهـبـر و خـون شـهـیـدان، شُکرُ لله، الحمدُلله (۲)

مـا هـمـه با مـدد حـیـدر            یـاور و یـار ولی هستیم

یا عـلـی گفته ایم از اوّل            تا به آخر با علی هستیم

علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله، علی علی یا ولیّ الله

پخش سبک     

عـیـد غــدیـر و عـیــد ولایـت            تـابـیـده بـر دل نـور هــدایـت

شد نازل از ربّ آفاق و اَنجُـم            آیـۀ اَکــمَـلـتُ لَــکُـم دیـنُــکــم

در دست احـمد، دستان حـیدر            کامل شد دیگر، کار پیـغـمبـر

ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر؛ ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر(۲)

*************************************

بــا اذن داور، بـهــر خــلایـق            شده جـلوه گر، نـورُ الحـقـایـق

گـردیـده عـید امـیـرالمومنـیـن            الـحــمــدُ لله ربّ الـعـالـمـیــن

دل از ولای، مولا، آکنده است            شیـعـۀ مولا سعـادتـمـنـد است

ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر؛ ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر(۲)

*************************************

یا رب عنایت، بر جمع ما کن            ما عاشقان را، اهل تقـوی کن

در تــمـام مــراحــل زنــدگـی            ما را کن اهل تقـوی و بندگی

به حقّ حیدر، لطف و عطا کن            مـا را زائـر، کـرب و بـلا کن

ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر؛ ساقیِ کوثر، مولا یا حیـدر(۲)

پخش سبک ۱                                پخش سبک ۲   

عید تکمیل دین؛ عید حقّ الیقین            عـیـد نـورالـمـبـیـن تهـنـیـت بـاد

که شده در غدیر، بر دو عالم امیر            سـروری بـی قـرین تهـنـیـت باد

مـولای من یا عـلی مـولا *** ابالحسن یا عـلـی مولا

مـولا مـولا یا علی مـولا، مـولا مـولا یا علی مولا(۲)

**********************************

دست حق بر رویِ دست پیغمبر و            ذکـر عـالـم شـده یـا عـلـی جـان

نغمه عاشقان، با سرشکِ روان            ای به قـربانـشان هـستی و جان

عیان گوید حضرت طاها ** من کنت مولا علی مولا

مـولا مـولا یا علی مـولا، مـولا مـولا یا علی مولا(۲)

**********************************

هم قدر هم قضا، تا به روز جـزا            آری از مـرتضی خـواهـد امـداد

روح پـاک هـمه کـشـتـگـان مـنا            مـی شـود از دم یـا عــلــی شــاد

یار دیرین یا علی مولا *** یعسوب الدین یا علی مولا

مـولا مـولا یا علی مـولا، مـولا مـولا یا علی مولا(۲)

صداي كيست چـنين دلـپـذيـر مي‌آيد؟            كـدام چـشمه به اين گـرمسير مي‌آيد؟
صداي كيست كه اين گونه روشن و گيراست؟            كه بود و كيست كه از اين مسير مي‌آيد؟

چه گفته است مگر جبرييل با احـمد؟            صـداي كـاتـب و كـلـك دبـيـر مي‌آيـد
خبر به روشني روز در فضا پـيچـيد            خـبـر دهـيـد:‌ كـسـي دستـگـيـر مي‌آيـد
كسي بزرگ‌تر از آسمان و هر چه در اوست            به دست‌گـيـري طفـل صغـيـر مي‌آيـد
عـلي به جاي محـمد به انتخـاب خـدا            خـبـر دهيد: بـشيـري به نـذيـر مي‌آيد
كسي به سختي سوهان، به سختي صخره            كـسي به نـرمـي مـوج حـريـر مي‌آيد
كسي كه مثل كسي نيست، مثل او تنهاست            كسي شبيه خـودش، بـي‌نـظـيـر مي‌آيد
خبر دهيد كه: دريا به چشمه خواهد ريخت            خـبـر دهـيد به يـاران: غـديـر مي‌آيـد
به سالكان طريـق شرافت و شمـشيـر            خـبـر دهـيـد كـه از راه، پـيـر مي‌آيـد
خبر دهيد به ياران:‌ دوباره از بيـشـه            صداي زنـده يك شـرزه شـيـر مي‌آيـد
خم غدير به دوش از كرانه‌ها، مردي            بـه آبـيــاري خــاك كــويــر مــي‌آيــد
كسي دوبـاره به پـاي يـتـيـم مي‌سوزد            كـسـي دوبـاره ســراغ فـقـيـر مـي‌آيـد
كسي حماسه‌تر از اين حماسه‌هاي سبك            كسي كه مرگ به چشمش حقير مي‌آيد
غدير آمد و من خـواب ديـده‌ام ديشب            كسي سـراغ من گـوشـه گـيـر مي‌آيـد
كسي به كلبۀ شاعر، به كـلبۀ درويش            بـه ديـده بـوسـي عـيـد غـديـر مـي‌آيـد
شبيه چشمه كسي جاري و تپـنده، كسي            شـبـيـه آيـنـه روشـن ضـمـيـر مي‌آيـد
علي هميشه بزرگ است در تمام فصول            امـيـر عـشـق هـمـيـشـه امـيـر مـي‌آيـد
به سربلندي او هر كه معـترف نشود            به هر كجا كه رود سر به زير مي‌آيد
شـبــيــه آيـۀ قــرآن نـمـي‌تــوان آورد            كجـا شبـيـه به اين مـرد، گير مي‌آيد؟
مگـر نـديـده‌اي آن اتـفـاق روشـن را؟            به اين محـلـه خـبـرها چه دير مي‌آيد!
بيا كه منـكـر مولا اگر چه آزاد است            به عـرصه گـاه قـيـامت اسـيـر مي‌آيد
بيا كه منكر مولا اگر چه پخـته، ولي            هـنـوز از دهـنـش بـوي شـيـر مي‌آيـد
علي هميشه بزرگ است در تمام فصول            امـيـر عـشق هـمـيـشه امـيـر مي‌آيد...

سـتـارۀ سحـر از صبح انـتظار دمـیـد            غـدیـر از نـفـس رحـمت بهار چـكـید

گرفت دست قدر، رایت شفق بر دوش            زمین به حكم قضا آب زندگى نوشید

بر آسمـان سعـادت ز مـشـرق هـستى            سـپـیـده داد نــویــد تــولـد خــورشـیـد

به بـاغ، بـلبـل شـوریده رفت بر منبر            چو از نسیم صبا بوى عشق یار شنید

ز خویش رفته، نواخوان عشق بود و سرود            به بانك زیر و بم، اسرار خطبه توحید

فتاد غلغله در باغ و شورشى انگیخت            كه خیل غنچه شكفت و به روى او خندید

هـوا ز عطر گـلاب محمدى مشحـون            زمین به عترت و آل رسول بست امید

رسول، سدره ‏نشین شد،على به صدر نشست            پى تـكامل دینش خـداى كـعـبـه گـزید

گرفت پرچم اسلام را عـلى در دست            از این گزیده زمین و زمان به خود بالید

به یمن فیض ولایت شراب خم الست            به عشق آل على از غدیر خم جوشید